Terug naar de delta / Back to the delta

Na de vruchtbare periode hier bij de bron van de Rijn is het weer tijd om af te dalen naar de bewoonde wereld. Ondanks het slechte weer heb ik besloten de hoge route terug te nemen. Vlak voordat ik in de wolken terecht kom, word ik beloont met een een laatste uitzicht over het dal, de hut en het Tomameer.

After a fruitful period here at the source of the Rhine, it's time to decent back to civilization. Despite the bad weather conditions I have decided to take the high route. Just before entering the clouds I am rewarded with a beautiful view of the valley with lake Toma and the hut.

Boven op de pas, letterlijk met mijn kop in de wolken, stuit ik op mooie blauwe rotsen. Op deze plek die  maximaal wordt blootgesteld aan de elementen is het begrip "Smeltende stenen" volop aan de gang. Hoewel mijn rugzak al loodzwaar is van alle meegenomen materie, kan ik het toch niet nalaten om er nog een kilo van deze kalk bij te stoppen.

On the pass, literally with my head in the clouds, I stumble upon a beautiful blue rock. The concept of "Melting Stones" is in full proces here as the rocks corrode under the influence of the elements. Although my backpack is already very heavy with collected matter, I can not resist adding an extra kilo of this lime.

Op de weg terug wil ik de bovenloop van de Rijn gaan volgen. Het kleine stroompje wat uit het geboortekanaal komt wil ik zien aanzwellen tot de rivier in al zijn kracht. Deze kracht is maximaal bij de waterval van Schaffhausen waar het water met groot geweld naar beneden stort om verder naar Duitsland af te zakken.

On the way back I want to follow the river. I want to witness it swell and grow from the small stream from the birthchannel to the great river that we call the Rhine. Its strength is at its peak at the waterfall in Schaffhausen where the water pours down with geat violence to continue its voyage to Germany and beyond.

Het eerste deel van het Panta Rei project is hiermee afgerond. De reis gaat verder op mijn atelier in Noordwijk. Ik wil afsluiten met een citaat uit "De Tao van Poeh" van Benjamin Hoff wat ik deze week las.

Tegen de tijd dat de beek bij de rand van het Woud was gekomen, was hij groot geworden, zodat hij nu bijna een rivier was, en nu hij groot was, holde en danste en spatte hij lang niet meer zo als toen hij nog jong was, maar bewoog zich langzamer. Want nu wist hij waarheen hij ging en zei hij zichzelf: "Er is geen haast bij. We zullen er weleens komen, op een dag."

The first part of the Panta Rei project ends here. The voyage continues in my studio in Noordwijk.

I would like to end this post with a quote from "The Tao of Pooh" by Benjamin Hoff, which I have been reading this week.

At the time the stream reached the verge of the Wood he had grown large, almost to a river, and now that he was big he didn't run anymore, nor did he dance or jump as he did when he was young: he moved slower. For he knew where he was heading and said to himself: 

"there is no rush. We will get there, one day"

Voor de bron / Before the source

Terwijl mijn werk hangt te drogen heb ik nog een halve dag om de omgeving nog wat verder te ontdekken. Vanaf het eerste moment dat ik bij de hut aankwam werd ik al aangetrokken door een plek aan de overzijde, een steenlawine waarvan de stenen opvallend rood lijken.

While my work is drying I still have half a day left to explore the area. From the moment I arrived at the hut, I was drawn to a place I could see on the other side of the valley: a stone avelanche that appeared to be red.

De tocht naar de overzijde voert door een lieflijke, moerasachtige vallei waar het water zich verzamelt om het Tomameer te voeden. Het verstilde water en de sneeuwwitte pluizen van de vegetatie vormen een sterk contrast met de barre omgeving die de vallei omringt.

The trip to the other side took me through a lovely, swamplike valley which collects water to feed lake Toma. The still water and snow white fuzz of the vegetation form a stark contrast with the barren landscape that surrounds it.

De entree is indrukwekkend. Deze kleuren verwacht je niet als je van een afstand naar deze plek kijkt. Het rood overheerst dan. Lopend door een riviertje wat het water naar de Rijn voert, blijken de stenen die met het water in aanraking geweest prachtig blauw te zijn. 

The entrance of this valley is impressive. You would not expect such colors when looking from a distance. Red dominates the view, but walking through a small river that feeds the Rhine, stones that have been in contact with the water are of a beautiful blue.

Smeltende stenen / Melting Stones.

Deze plek stemt je nederig. De krachten van de natuur hebben hier een heel andere dimensie dan wij gewend zijn. Rotsen zo groot als een auto breken hier als luciferhoutjes en verpulveren tot gruis. De kleuren die tevoorschijn komen zijn diep en helder. Het concept "Smeltende stenen" komt hier wel erg dichtbij en het is dan ook onvermijdelijk dat je hier gaat nadenken over je plaats als mens op deze aarde.

This place is humbling. The forces of nature are of a much greater magnitude than we are used  to in our everyday lives. Rocks the size of a car crack like matches and crumble. I can witness the concept of "Melting Stones" before my very eyes here. Surroundings like these inevitably lead you to contemplate your position as a human being on this earth.